Tytułową rolę miał zagrać początkowo Antony Sher, w filmie wystąpić mieli także John Goodman i Winona Ryder.
Jim Carrey był brany pod uwagę do roli Charliego Chaplina.
Patsy Kensit była kandydatką do roli Oony Chaplin.
Patsy Kensit
Pierce Brosnan odrzucił rolę Douglasa Fairbanksa, gdyż musiał opiekować się chorą na raka żoną.
Kiedy w scenie ucieczki Minnie Chaplin uderza policjanta, ma ona ubrane eleganckie buty na obcasach. Jednak w następnym ujęciu, kiedy wsiada do samochodu, ma na nogach zwykłe brązowe buty.
W scenie ukazującej lata 30. XX wieku, został użyty jako rekwizyt telefon "Western Electric 302". Jednak ten model aparatu telefonicznego powstał dopiero w następnym dziesięcioleciu.
Podczas sceny pokazującej podróż Chaplina w 1921 roku pociągiem linii Southern Railway do Wielkiej Brytanii, widzimy stacje St. Pancras. Jednak wspomniane w filmie linie kolejowe powstały dopiero w 1923 roku, a stacja St.Pancras była w ówczesnych latach własnością Midland Railway.
Podczas spotkania Chaplina z Douglasem Fairbanksem, kiedy to Fairbanks przelatuje przez scenę na linie, widzimy że stopę ma włożoną w pętlę. Jednak w ujęciu tuż przed lądowaniem, jego stopa jest poza pętlą.
Kiedy Charlie i jego brat idą na przesłuchanie do Freda Karno w sprawie pracy dla Charliego, widzimy w jednym z ujęć rzekę, której woda jest stojąca, a z lewej do prawej strony przemieszcza się statek tylnokołowy. Jednak statek porusza się dużo szybciej niż porusza się koło łopatkowe, co sugeruje na kolejne źródło energii.
Gdy Chaplin wraca do Nowego Jorku w 1952 roku możemy zauważyć, że pasażerowie z Chaplinem włącznie płyną na liniowcu SS Normandie, francuskim statku, który został zniszczony przez pożar w nowojorskim porcie w 1942 roku. Natomiast w następnych ujęciach jest nam pokazane, że Chaplin podróżuje jednak na brytyjskim statku, pływającym pod niebieską banderą.
Podczas sceny przedstawiającej nam Chaplina grającego na skrzypcach widzimy, że gra na nich jakby był praworęczny. Jednak w rzeczywistości Chaplin był leworęcznym muzykiem, jednakże pisał prawą ręką.
Film kręcono w Lone Pine, Los Angeles, Long Beach, Santa Clarita, Saugus (Kalifornia, USA), Londynie, Shepperton, Taplow (Anglia, Wielka Brytania) i w Vevey (Szwajcaria).
Materiał roboczy stanowiło ponad 200 godzin zdjęć, a film miał początkowo trwać około 4 godzin.
Na potrzeby filmu uszyto specjalnie 3000 strojów wg mody panującej za życia Chaplina
Film miał swą premierę dokładnie 15 lat po śmierci Charlesa Chaplina.
Geraldine Chaplin gra swoją prawdziwą babcię.
Okres zdjęciowy trwał od 14 października 1991 do 21 lutego 1992 roku.